මේකත් දහම් පාසලේ සිද්ධියක්. එකොලහ වසර පන්තියට ගිය අවුරුද්දෙ මැදදි අලුතෙන් ගෑනු ලමයෙක් ඇතුල් උනා. එයාල ගමටත් අලුත්. අලුතෙන් ආපු නිසත් ටිකක් ඇහට කනට පේන නිසත් පන්තියෙ පිරිමි ලමයි පවා මේ ලමයා ගැන දැක්වුවෙ ලොකු උනන්දුවක්. මේ ලමයා හරිම අහින්සකයි. වැඩිය කතා බහකුත් නෑ.
කොහොමින් කොහොම හරි මේ ලමයා දහම් පාසල් අන්තිම විබාගෙට ආවෙ නැහැ. විබාගෙ දාට කම්මැලිකමට කට් කරන ලමයි වර්ගෙකුත් ඉන්න නිසා ඊලඟ දවසෙ හම්බුන ගමන් මම ටිකක් සරෙන් අහුව විබාගෙට නාවෙ ඇයි කියල. මේ ලමය ඇස් වල කඳුලු පුරවගෙන කියපු කතාව අහල මට දරාගන්න බැරි දුකක් ඇති උනා. ඒ ලමය කියනව "අක්කෙ අපෙ අම්මට බබා හම්බෙන්න විබාගෙට කලින් දවසෙ ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනිච්ච. නංගිල දෙන්නවත් බලාගෙන ගෙදර ඉන්න උනා" කියලා. මේ සිදුවීම හින්දම මම ඒ ලමයා ගැන ඉන් ඉදිරියට විශේෂ උනන්දුවක් දැක්වුවා.
මේ ලමයගෙ තාත්තා දුර බැහරක රැකියවක් කරන කෙනෙක්. පවුලෙ තවත් පුංචි නංගිලා දෙන්නෙක්. අම්මට තවත් පුංචි මල්ලියෙක් ලැබිල තිබුනා. එක නංගි කෙනෙකුට ශ්‍රව්‍යාබාධයක් වගේම කතා කිරීමේ ආබාධයකුත් තියෙනවා. ඒ නංගිගේ හැම වැඩක්ම කරන්නේ මේ ලමයලු. ලඟ ලඟ විබාගයක් (සාමාන්‍ය පෙල) තියා ගෙන මෙ ලමයා ප්‍රශ්න වල හිර වෙල ඉන්න හැටි දැක්කම මට හිතුනෙ අපිට තියෙන එව්වත් ප්‍රශ්නද කියලයි. පුලුවන් උපරිමෙන් මම එයාව ධෛර්යමත් කලා. දෙසැම්බර් මාසෙ දහම් පාසල් නිවාඩු දුන්නට පස්සෙ මට එයා මුන ගැහුනේ නැහැ. OL විබාගය සාර්ථකව කරගන්න පුලුවන් වෙන්න කියලා මම නිතරම ප්‍රාර්තනා කලා.
ඒත් සිදු වෙලා තිබුනෙ හරිම දුක්බර දෙයක්. විබාගෙට දවස් 4ට කලින් පුංචි මල්ලිය ලෙඩ වෙලා තිබුනා. එයගෙ ඇඟට විෂබීජයක් ගිහින් කියලා තමයි දොස්තරලා කියලා තිබුනෙ. අම්මා පුංචි මල්ලි එක්ක ඉස්පිරිතාලෙ නවතිනකොට ගෙදර හැම වගකීමක්ම කරට ගන්න වෙලා තිබුනෙ මේ දරුවටයි. අන්තිමේදි විබාගය කරගන්න හැකියවක් ලැබිලා නැහැ. පස්සෙ දවසක හමු වෙලා එයා මට කියනවා "අක්කෙ මම ඉගෙන ගන්න ආසයි. කවදහරි හොඳ රස්සවක් කරන්න ආසයි. එත් ඇයි මටම මේ වගේ දෙයක් උනේ?" කියලා. මම ඒ ප්‍රශ්නෙට තවමත් උත්තර හොයනවා.
දෙමවුපියො දරුවො හදනවා වගේම එයාලව රැක බලා ගන්නත්, එයාලට හොඳ අධ්‍යාපනයක් දෙන්නත් බැඳිල ඉන්නවා. පවුලට දරුවන් එකතු කර ගන්න කලින් පවුලෙ ආර්ථික තත්ත්වය, පවුලෙ අනිත් දරුවන්ගෙ අනාගතේ ගැන හිතනවනම් මේ වගෙ අසරණ දරුවො බිහි වෙන එකක් නැහැ. පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම මේ වගේ තමන්ට දරාගන්න බැරි වගකීම් ගොඩක පැටලිල ඉන්න අහිංසක දරුවො කී දාහක් නම් ලංකාවෙ ඇත්ද? කවදහරි ඒ දරුවො තමන්ගෙ අනාගතේ අඳුරු කරපු දෙමවුපියන්ට චෝදනා නොකර ඉඳීවිද?
කොහොමින් කොහොම හරි මේ ලමයා දහම් පාසල් අන්තිම විබාගෙට ආවෙ නැහැ. විබාගෙ දාට කම්මැලිකමට කට් කරන ලමයි වර්ගෙකුත් ඉන්න නිසා ඊලඟ දවසෙ හම්බුන ගමන් මම ටිකක් සරෙන් අහුව විබාගෙට නාවෙ ඇයි කියල. මේ ලමය ඇස් වල කඳුලු පුරවගෙන කියපු කතාව අහල මට දරාගන්න බැරි දුකක් ඇති උනා. ඒ ලමය කියනව "අක්කෙ අපෙ අම්මට බබා හම්බෙන්න විබාගෙට කලින් දවසෙ ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනිච්ච. නංගිල දෙන්නවත් බලාගෙන ගෙදර ඉන්න උනා" කියලා. මේ සිදුවීම හින්දම මම ඒ ලමයා ගැන ඉන් ඉදිරියට විශේෂ උනන්දුවක් දැක්වුවා.
මේ ලමයගෙ තාත්තා දුර බැහරක රැකියවක් කරන කෙනෙක්. පවුලෙ තවත් පුංචි නංගිලා දෙන්නෙක්. අම්මට තවත් පුංචි මල්ලියෙක් ලැබිල තිබුනා. එක නංගි කෙනෙකුට ශ්‍රව්‍යාබාධයක් වගේම කතා කිරීමේ ආබාධයකුත් තියෙනවා. ඒ නංගිගේ හැම වැඩක්ම කරන්නේ මේ ලමයලු. ලඟ ලඟ විබාගයක් (සාමාන්‍ය පෙල) තියා ගෙන මෙ ලමයා ප්‍රශ්න වල හිර වෙල ඉන්න හැටි දැක්කම මට හිතුනෙ අපිට තියෙන එව්වත් ප්‍රශ්නද කියලයි. පුලුවන් උපරිමෙන් මම එයාව ධෛර්යමත් කලා. දෙසැම්බර් මාසෙ දහම් පාසල් නිවාඩු දුන්නට පස්සෙ මට එයා මුන ගැහුනේ නැහැ. OL විබාගය සාර්ථකව කරගන්න පුලුවන් වෙන්න කියලා මම නිතරම ප්‍රාර්තනා කලා.
ඒත් සිදු වෙලා තිබුනෙ හරිම දුක්බර දෙයක්. විබාගෙට දවස් 4ට කලින් පුංචි මල්ලිය ලෙඩ වෙලා තිබුනා. එයගෙ ඇඟට විෂබීජයක් ගිහින් කියලා තමයි දොස්තරලා කියලා තිබුනෙ. අම්මා පුංචි මල්ලි එක්ක ඉස්පිරිතාලෙ නවතිනකොට ගෙදර හැම වගකීමක්ම කරට ගන්න වෙලා තිබුනෙ මේ දරුවටයි. අන්තිමේදි විබාගය කරගන්න හැකියවක් ලැබිලා නැහැ. පස්සෙ දවසක හමු වෙලා එයා මට කියනවා "අක්කෙ මම ඉගෙන ගන්න ආසයි. කවදහරි හොඳ රස්සවක් කරන්න ආසයි. එත් ඇයි මටම මේ වගේ දෙයක් උනේ?" කියලා. මම ඒ ප්‍රශ්නෙට තවමත් උත්තර හොයනවා.
දෙමවුපියො දරුවො හදනවා වගේම එයාලව රැක බලා ගන්නත්, එයාලට හොඳ අධ්‍යාපනයක් දෙන්නත් බැඳිල ඉන්නවා. පවුලට දරුවන් එකතු කර ගන්න කලින් පවුලෙ ආර්ථික තත්ත්වය, පවුලෙ අනිත් දරුවන්ගෙ අනාගතේ ගැන හිතනවනම් මේ වගෙ අසරණ දරුවො බිහි වෙන එකක් නැහැ. පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම මේ වගේ තමන්ට දරාගන්න බැරි වගකීම් ගොඩක පැටලිල ඉන්න අහිංසක දරුවො කී දාහක් නම් ලංකාවෙ ඇත්ද? කවදහරි ඒ දරුවො තමන්ගෙ අනාගතේ අඳුරු කරපු දෙමවුපියන්ට චෝදනා නොකර ඉඳීවිද?
